GALICIA NO REXURDIMENTO

 

                                                          A Galicia

¡Ai!, desperta, adorada Galicia                                      Eu soñei ver no cume do Pindo

dese soño en que estás debruzada;                                adornados de mirto e loureiros,

do teu rico porvir a alborada                                         escritores, poetas, guerreiros,

polo ceo enxergándose vai.                                           que sorrindo se daban a man.

Xa cantando os teu fillos te chaman,                              eran eses os fillos máis caros

e cos brazos en cruz se espreguizan...                           que da patria aumentaron a gloria;

¡Malpocados! o que eles cobizan                                   os seus nomes nos fastos da historia 

é un bico dos labios da nai                                             con diamantes gravados serán.

Dese chan venturoso arrincado                                      E  despois unha andrómena rara
pola man do meu negro destino,                                     sen moverse con auga fervente,
ata mesmo soñando maxino                                           e asubiando como unha serpente,
eses campos risoños cruzar.                                           coma un lóstrego os campos cruzou.
E correr polas hortas e prados                                       Era aquel o porvir que xa soa
onde leda pasou miña infancia                                        e das pobres aldeas fai vilas...
respirando a suave fragancia                                          ¡Adeus, cantos e musas tranquilas!
de xazmín, caravel, azahar.                                            O imperio da industria empezou.

Coido ver esas rías serenas,                                          Acordei...o meu soño dourado,
escumando, con barcos veleiros                                    como fume pasou de repente,
e cantares oír feiticeiros,                                                e magoado o meu peito se sente
que en ningures tan doces oín                                        de saudades e amor palpitar
Inda creo sentir as lavercas                                           Murmurei: -Adorada Galicia!...
que peneiran nos aires cantando,                                   -E dos ollos chovíanme as bágoas-,
cando o sol vai as nubes pintando                                 ¡quen puidese beber túas bágoas,
de amarelo, de lume e carmín.                                       e os teus aires feliz respirar!...

A través de aguzados penedos                                      De ti lonxe, querido curruncho,
penso ver empinados petoutos,                                     eu morréndome estou de amargura,
viñas, hortas, devesas e soutos,                                     como a froita que vai xa madura,
que apouvigan os ventos do Sul.                                   e entre silvas o vento guindou.
E saltando regueiros e valos,                                         ¡Teño envexa da libre andoriña,
cata xa outros bos horizontes,                                       que aí chega por todos os maios!...
outras veigas, mariñas e montes,                                    ¡Teño envexa das nubes e raios
que se perden na brétema azul.                                      que o sudoeste a esas terras levou!

Soño aí que entre verdes pereiras                                 A ti voa entre ardentes salaios
foliadas alegres escoito,                                                sobre as trémulas alas do vento,
cando o ceo se viste de loito                                         a saudade do meu pensamento,
nas poéticas noites de vran.                                          que decote cravado está en ti.
E que en medio de nenas garridas                                 Por diversos países que eu vaia,
canta un mozo con voz pracenteira                                ti serás miña doce memoria...
para o lado tumbada a monteira                                    ¡Mesmo entrar non quixera na gloria
unha orella tapando coa man.                                        sen primeiro pasar por aí!
                                                                                          
                                                                                                                Francisco Añón