A GALICIA PONDALIÁ I

Feros corvos de Xallas,

que vagantes andás:

en salvaxe compaña,

sen hoxe nin mañán;

¡quen poidera ser voso compañeiro,

pola granda longal!

Algo de vago e fero,

do meu ser no profundo

eu levo, como as brétomas

dos curutos escuros;

e unha ruda e salvaxe

inclinación dos seres vagamundos.

Algo do rudo vento

que azouta o cabo Ougal;

do salvaxe miñato,

que leva o vento soán;

¡e con nobre ufanía,

o esquivo mato rexistrando vai!

Algo das vagas brétomas,

algo das uces altas,

algo dos libres corzos,

e das feras bandadas

dos corvos vagamundos,

que se espallan de Xallas polas grandas.

Queixumes dos pinos (1886)

De Camelle os baixos son

mui garridos ó mirar,

nun día claro de inverno

cando o vento en calma está:

o pescador desde lonxe,

con doce e secreto afán,

de bruzos sobre da proa

os está vendo branquear.

Queixumes dos pinos (1886)